 
Mija rok.
Tyle znów by?o zmierzchów i ?witów,
nowych skrzyde? co u ramion wyros?y,
rozczarowa? tyle i zachwytów,
co do nieba nas nieraz unios?y.
Wody tyle pop?yn??o do morza,
?ez rado?ci, wzruszenia i smutku,
zawiedzionych, spe?nionych nadziei,
nowej trawy w wiosennym ogródku.
Rok kolejny nam ?mign??,
jak jaskó?ka nad g?ow?,
a nast?pny ju? stuka do drzwi.
Nie zmienimy wszystkiego
od pocz?tku, na nowo
cho? nadzieja niezmiennie
w nas tkwi.
Wies?awa Kwinto-Koczan 30.12.2006 Toru?
|
